Şiran Yeniköy'den Halk Ozanı Yusuf Aydın

Pazartesi, 27 Nisan 2015 23:32 tarihinde yayınlandı. | Ayhan AYDIN tarafından yazıldı. |

| Gösterim: 1464

Gönül Pınarı (Paar)

Yusuf Aydın

Bu, öyle bir âlem ki balta girmemiş ormanlarda bile yarasız ağaç bulunmaz. Kaldı ki insanoğlu elbette ki kedersiz, gamsız, acısız olmaz. En gamsız insanların bile elbette bir sıkıntısı olduğu zamanlar vardır.

“Dünyada dertsiz kul var ise bildir, var ise eğer o d a insan değildir.” Şeyh Sadi

Ama herkesin duyguları da başka başkadır. Ben 1937 yılında Gümüşhane’nin Şiran ilçesinin Yeniköy’ünde doğmuşum. Köyümüz yazın dahi kar bulunan dağların eteğine kurulmuş bir köydür. Çevresi meşelerle kaplı ufak bir tepenin düzlüğünde, yaylaların eteğinde kurulmuş bir köy...

İlahi bir emir midir bilinmez; her insanın doğuş şekli yaşamını belirten bir başlangıç olsa gerek, Veysel’in örneği anam Ayşe’nin bana sancısı vurunca, evdekilerden utanarak ağıla gitmiş ve beni orada koyunların arasında dünyaya getirmiş. Ayağımızda çarıklarla büyüdük. Yaz gelende köylümüz yaylaya çıkardı. O zaman insanlar köylerde kalabalıktı. Yaylanın yolları gelinlerle, kızlarla, ninelerle, genç ve yaşlı insanlarla bir başka olurdu. Hele kağnı arabaları yollara dizildi mi insana bir başka duygu verirdi. Yaylaların tozlu yolları, kendine özgü bir güzellik sergilerdi.

Baharda karların eriyip derelerin coştuğu günler tepelerin açılan yerlerinde koyunları yayarken okuduğumuz Karacaoğlan, Aşık Veysel, Aşık Kerem, Sümmani, Aşık Garip gibi aşıkların kitapları da özellikle gençliğimizde bir başka duygu verirdi insana.

Köyümüzün toprağı kıt, verimsiz olduğu için gurbetlik bizim için kaçınılmazdı. Ben on altı yaşındayken gurbete çıktım. Ege yöresini, İç Anadolu’yu, Karadeniz yörelerini gezdim. Köyümüzün yaylaların eteğinde oluşu, çektiğim gurbetliğin sıla özlemi, bir de bu duygulara 1965 yılının Eylül ayında gazeller dökerken, güz yağmurları yağarken eşim Seher’in ani vefatı beni bambaşka duyguların içine itti.

Yüreğimin derinliklerinde bir takım kıpırtılar başladı. Gönlümden kopup gelen duyguları dizeler halinde içimden geldiği gibi yazmaya başladım. 1957 Temmuzunda askere gitmek için İzmir’den geldim. Bir gelin ile bana bir tutam gül yollayan, yaylaya giderken yoluma çıkıp iki gül uzatan, beni bir tenhaya çağırtıp “Seni bekleyeceğim” diye söz veren, ben askerde iken nişanlanıp yolladığım fotoğrafı koynunda gezdiren, 1942 doğumlu, o zaman 15 yaşındaki kara gözlü Seher, Eylül 1965 yılında üç çocukla beni bırakıp kara toprakları mekan tutan güzel. kalpten dile, dilden ele, elden kaleme, kalemden deftere, defterden dostlara, okuyanlara...

Yaşam bu; kime ne getireceği belli olmaz. Ölüm, kalanlar için acı ama kaçınılmaz. Eşimin ölümünden iki buçuk yıl sonra tekrar evlendim. Eşimin küçük kardeşi Sevgi güzel bir kız idi. Evime mutluluklar verdi.

“Ölüm bir nefestir. Veririm de korkarım ki geri alamam.” Hz. Ali

Sen doğduğun zaman herkes evladımız oldu diye gülüp seviniyordu.

Öyle bir insan ol ki öldüğün zaman da ne iyi insandı diye herkes ağlasın. Hz. Ali

Eşimin vefatından sonra İstanbul’a gittim. İki buçuk yıl memlekete hiç gelmedim. Bu arada kendi kendime saz çalmayı öğrendim. Hayat şartları el vermediği için usta görmedim. Onun için ilerletemedim. Hani derler ya “ustasız meslek haramdır” diye; aynen öyle.

İkinci evlendiğim yıl Almanya’ya işçi olarak gittim. Sekiz yıl, sekiz ay çalıştım. Birçok yerlerini gezdim. Hannover, Branşvay, Köln, Frankfurt, Lütviksahafen, Hanao, Wainheim, Haydarberk, Münih, Studgard, Tubbingen ve son durağım Reutlingen idi. Tabii bu arada birçok kasaba ve köylerini de gördüm.

Ayrıntıya girince adımı yazmamıştım. Dedemin ismi Yusuf’muş. Birinci Cihan Harbinde asker olmuş bir daha dönmemiş. Dedemin ismini bana vermişler. Yani ismimi “Yusuf” koymuşlar. Hayatımı köyümün insanlarının olduğu gibi inşaat ustalığı yaparak kazandım. Ağır bir meslek. Almanya’dan döndükten sonra Bin dokuz yüz yetmiş sekizin onuncu ayında Türk Elektrik Kurumu’na girdim. Rahat bir iş hayatı başladı. Görevim demirbaş eşyaların bakım ve onarım ustalığıydı. Şimdiye kadar yazdıklarımı bu deftere aktarırken altı yıllık emekliliğin içindeyim. Şu an tarih 16.03.1998. Yazdıklarımı daktilo yaparak iş yerinde fotokopi yapmıştım. Şimdi istedim ki eserlerimi yani şiirlerimi bir de kendi el yazımla yazayım. Benden torunlarıma hatıra kalsın. Benden herkese selam.

En sevdiğim şey doğadır, ağaçları, suyu, dağları, yaylaları güzel olan her şeyi seviyorum. Biliyorum ki “Sevgi en güzel duygudur.”

YUSUF AYDIN, GÖNÜL PINARI “PAAR”, ANKARA, ARALIK 2003, MATTEK MATBAACILIK.

OZANIN ŞİİRLERİNDEN ÖRNEKLER

YÂRİ NİDEYİM

Ben de şu alame geldiğim anda

Hayali meylime düştü nideyim

Uslanmaz bu gönül hayli zamanda

Gönül bir sevdaya koştu nideyim

Bazı yaylalarda bazı dağlarda

Bazı bostanlarda bazı bağlarda

Karacaoğlan gibi gurbet ellerde

Bu divane gönül şaştı nideyim

Divane Yusuf’um kölen olayım

Söyle güzel, derdin nedir bileyim

Dünya mülküm olsa yüce sarayım

Bilirim hepsini boştur nideyim.

GUGUK