HASAN SEVİN

BABA MANSUR,  KURHÜSEYİN (KOL Tekkesi)

Seyyit Kasım (Soyu Kiği / Adaklı / Karer bölgesi, Sütlüce ve Doluçay köyleri)

Hasan Sevin Dede’yle Söyleşiler (I.)

(Cem Radyo’da Söyleşiler)

Ayhan Aydın

Can dostlar merhaba.

Ben Ayhan Aydın. Bir Dedeler, Babalar Meclisi, söyleşisi programında daha sizlerle birlikte olmanın mutluluğunu yaşıyorum.

Ama yaşadığımız biraz buruk bir mutluluk biraz önce haberlerde de dinlediğiniz gibi dün İzmir’de Alevi Bektaşi camiasının çok değerli bir insanını, Türkiye’mizin aydınlık yüzlü değerli bir yazarını kaybettik.

Aynı zamanda uzun yıllardan beri tüm Alevi Bektaşi dede ve babalarının birliği için, beraberliği için, dirliği için çaba harcayan ömrünün artık en güzel çağlarında, en verimli çağlarında bizi yalnız bırakıp, dostluk bahçesinin nazenin gülü olarak hiç solmamak üzere gönüllerde derin bir acı bırakarak sonsuzluğa giden, Şevki Koca dervişimizi uğurladık dün İzmir’de.

Ben de oradaydım, Bektaşi babalarıyla birlikte, onu sevenlerle birlikte, İzmir Buca’da sonsuz istirahatına doğru çekilen değerli yazarımızı maalesef arkamızda bırakarak geldik, sizlere kavuştuk.

Şevki Kocayla ilgili olmak üzere ilerleyen günlerde bir özel program yapacağız, söyleşeceğiz; çalışmalarını, yaşamını, kişiliğini, eserlerini Alevi Bektaşi camiası için nasıl bir değerli insan olduğunu, bugüne kadar üretmeye, yaratmaya çalıştığı her şeyi sizlere vermeye çalışacağız.

Ama öyle bir ilginç olay ki sevgili dinleyenler, çok büyük bir acıyı geçen sene yaşamıştık; yine Alevi Bektaşi araştırmacılığının öncü isimlerinden çok değerli yazar Cem Vakfı’nın beş yıl boyunca kültür danışmanlığını yapan, aynı zamanda radyomuzun çeşitli kademelerinde görev yürütmüş sayısız programlarıyla halkımızı aydınlatma uğraşısı içerisinde olan ve yine kendisini çok genç yaşta kaybettiğimiz, 53 yaşı gibi en verimli çağında kaybettiğimiz, Baki Öz hocamızın da birinci ölüm yıldönümü.

Evet geçtiğimiz sene 8 Mayısta kaybettik sevgili Baki Öz’ümüzü de ondan bir yıl sonra şimdi de, 50 yaşında yine değerli bir araştırmacımız olan Şevki Koca’mızı kaybettik.

Gerçekten sadece sevenlerinin, konuya ilgi duyanlarının dışında da tüm tanıyanların gönül bağlıyla bağlandıkları bu iki insanın bir sene arayla ölmesi çok acı bir tesadüf, çok büyük bir kayıp.

Her ikisi de özellikle Cem Vakfı’nın yapmış olduğu Dedeler Babalar toplantılarında Dedeler Babalar Meclisi’nin oluşturulma çalışmalarında çok özel ve önemli görüş ve fikirleriyle bizi aydınlattılar, oturum başkanlıkları yaptılar. Dedelere babalara ulaşmamız konusunda, yazarlara ulaşmamız konusunda bize yol gösterici oldular.

Her ikisi gerçekten bu topluma çok şeyler verdi, vermeye gayret ettiler, yazdıkları onlarca eserle ölümsüzlüğe kavuştular. Ama şu kadarını söylemekte bir mahsur görmüyorum maalesef işte ülkemizin acı gerçeği biri 53 yaşında, diğeri 50 yaşında; bırakın Aleviliği, Bektaşiliği bir yazar olarak, bir araştırmacı olarak Türk toplumu adına, insanlık adına, çok güzel uğraşlar verirken en verimli çağlarında bu insanlar göçüp gidiyor.

Fakat bu ölüp gitmeler sıradan ölüp gitmeler değil; biraz da ilgisizlikten ölüp gitmeler, biraz da yokluktan ölüp gitmeler. Bu canların, bu insanların eserlerinin okunamaması hayattayken değerlerinin tam anlamıyla bilinememesi de bizi üzüyor.

Ve onlar gibi insanımız çok fazla yok ama aynı çileleri çeken insanlarımız var ne devletimiz ne de toplumumuz kendileri için çalışan bu insanlara el uzatmıyorlar.

Devlet adamlığı zırhı içerisine bürünen ama her türlü onurdan yoksun kendi kişisel ihtirasları ve menfaatleri uğruna, toplum çıkarlarını hiçe sayan bu bayrağın, bu güzel Türk bayrağının, güzel yurdumuzun daha ileri gitmesi için mücadele edenlerin elinden tutmayarak bilakis milyarca dolarlık hak gasplarıyla insanımızı, ülkemizi ve devletimizi sömürenleri baş tacı eden zihniyetler değişmedikçe ve bu topluma sadece malıyla değil, canıyla da hizmet eden ömrünü bu topluma veren insanlara sahip çıkılmadığı müddetçe biz bu debelendiğimiz bataklıktan kurtulamayız.

Biz Avrupa birliğinin, Amerika’nın veya başka düşlerin bize dayatmış olduğu, bizim de hiç içimize sinmeyen bazı kararları imzalamak zorunda kalırız sonra.

Aydınına, yurt seven insanına sahip çıkmayan bir devletin bayrağının yücelmesi mümkün değildir.

İşte o bugün ülkeyi yöneten totoliter kafaların değişmesi gerekir ki toplumun önü açılsın.

Evet affınıza sığınarak söylüyorum o moloz yığınlarıyla bu ülke yönetilemez.

İşe yaramaz, ülkemizin, gençliğimizin, halkımızın önünü tıkayan zihniyetlerle bu ülke yönetilemez.

Yurt sever aydınlarına, Alevi’siyle, Sünni’siyle, Türküyle, Kürt’üyle hangi kökenden olursa olsun ben Türk’üm diyen ve bu ülkenin birliği için çalışanlara biz sahip çıktığımız ölçüde bu ülke yücelecektir, yükselecektir.

Derdimiz çok. Bunlar programımızın belki konusu değil, başka programların konusu ama bir Dedeler Babalar Meclisi programında daha sizlerle birlikteyiz. Bu iki değerli nurlar içerisinde insanın da öyle birer sene arayla Hakk’a yürümeleri bizi gerçekten de çok derinden üzdü, yaraladı.

Diliyoruz ki, hiçbir şey için geç değildir ama değerlerimiz yok oluyor, dedelerimiz, babalaramız, ozanlarımız, yazarlarımız Hakk’a yürüyor… Anadolu’nun bir çok köşesinde bulunan dergahlar yok oluyor, o tarihin en güzel mimari eserleri olan mezar taşlarımız tahrip ediliyor, yok oluyor. Yani bunları dile getirmek, bunların derlenmesi, toparlanması, topluma hizmet vermesi için çırpınmak herhalde ki vatanseverliktir.

Vatanseverliği herkes kendisine göre yorumlamasın, kimseyi de artık cahil yerine koymasın. Biz vatan hainlerini de, vatanseverleri de bu ülke toprağını vatan yapanlarını da çok iyi biliyoruz.

Evet sevgili dostlar; dediğim gibi bu iki büyük insanımızı ki daha sonra da büyük ozan Mahsuni Şerifin de ölüm yıldönümü yaklaşıyor. Maalesef maalesef böyle değerlerimiz teker teker gidiyor. Uzun, yorucu ve onurlu yaşamlarında bize vermiş oldukları eserler dolayısıyla önlerinde saygıyla, sevgiyle ve hürmetle eğiliyoruz.

Mekanları cennet olsun, büyük Türk atalar ruhuna kavuşan ruhları huzur bulsun, diyoruz ve onların açtıkları ışıklı yolda yürüyecek genç araştırmacılara ihtiyacımız olduğunu da belirtiyoruz.

Evet bugün Dedeler, Babalar Meclisi programımızın çok değerli bir konuğu var. Kendisiyle yarın da birlikte olacağız. Çünkü iki günde bizimle birlikte olsa iki gün de söyleyecekleri olan çok değerli bir insan bugünkü konuğumuz. Ta Bingöl’den, depremin sarstığı devletin maalesef nasıl kötü yönetildiğinin, nasıl hırsızların elinde talan edildiğinin en bariz göstergesi olarak, onlarca insanın canını bir hiç uğruna yok olduğu yaman bir coğrafyadan geliyor. Kader veya alın yazısı denen zırhın altına sığınarak kendilerine bir masumiyet payı çıkarmaya çalışanların laf oyunlarıyla değil, artık gerçeklerle konuşulması gerektiğinin zamanın geldiğinin de en güzel göstergesi olan Bingöl depreminin yaşandığı diyardan, evet yüce karlı dağların içersinden geldi. Bütün Anadolu insanları gibi yüreği sevgiyle, dostlukla, barışla dolu olan değerli bir insanımız, değerli bir hocamız, yazarımız, dedemizle birlikteyiz, Hasan Sevinle Bingöl’den Hasan Sevin’le birlikteyiz.

Hoş geldiniz programımıza efendim.

Hoş bulduk efendim.

Evet, sevgili hocam, sevgili yazarım biraz önce aynı şeyleri radyo programı öncesinde sizlerle paylaştık, dertleştik. Öyle sizin de tabi ki kitaplarınız üzerine bugün söyleşeceğiz, yarın dedelik kurumu üzerine söyleşeceğiz ama hepsi bir bütün bu konuların değil mi? İşte yazarlar, işte ozanlar, işte deprem, hayat bir bütün. Hayat gerçekliği karşısında da diller susarsa herhalde bu olmaz değil mi?

Tabi ki, susmamalı.

Susmamalı.

Sevgili dinleyenlerim geçen sene Anadolu araştırmaları için gerçekten o Bingöl’ün yalçın dağlarının altında, içinde gizlenmiş derin bir vadiden uzun bir yürüyüş yaptım. Sütlüce’ye doğru Karir denen bölge de sevgili hocamız daha iyi açıklayacaklar şimdi. Gide gide gittik güzel bir su akıyor, ağaçların içerisinde diller, kelimeler yetmez oranın güzelliğini anlatmaya, Sütlüce köyümüze gittik, Hasan Sevin Dedemizi bulduk.

Tabi kendisinin bir çok özelliği var. O bir yazar, ozan, dede. Her şeyden önce bir öğretmen, eğitmen bu kimliklerle birlikte. Evet sevgili hocam sizi biraz daha yakından tanıyalım. Bu Anadolu’nun sorularla yüklü coğrafyasında doğan, büyüyen, yetişen Hasan Sevin kimdir?  Bugüne kadar neler yapmıştır, bize neler söyler?

Sayın Ayhan bey ben konumuza girmeden Hakk’a yürüyen can dostlarımız Baki Öz ve Şevki Koca, değerli, kişilikli insanlarımıza Hakk’tan rahmet, yakınlarına da sabır diler, onların eserlerinden, onların güzelliklerinden yararlanması için de tüm halkımıza açık bir kapı olmak üzere herkesin yararlanmasını dilerim.

İkinci konu, bize bu imkanı tanıdığınız için Cem Vakfı kurucularına, yönetimine ve ayrıca sizlere tüm  görevlilere saygılarımı sunarım.

Bir de çok yakında 1 Mayısta Bingöl’de yaşanan büyük üzüntü yaratan olaydaki Bingöllü kardeşlerimize bir Bingöllü olarak ölenlere haktan rahmet, hastalara şifa kalanlara da sabır dilerim.

Şimdi ayrıten Sayın Hocamız İzzettin Doğan’ın ameliyat geçirdiğini burada öğrenmiş oldum ona da yine acil şifalar diler, saygılar sunarım.

Bu arada tabi bir  de vesile olmuş oldu, sevgili hocamızın gerçekten de gayet iyi, Cem Radyosu’nu, Cem Dergisi’ni, Cem Vakfı’nı yurt içinden, yurt dışından arayan binlerce insana da bu vesileyle teşekkür ediyoruz. Onun da sağlık durumunun iyi olduğunu belirtelim.

Şimdi 1949’de doğmuşum. Bingöl Kiğı, tabi eski ilçemiz Kiğı olduğu için, Karir bölgesi Sütlüce köyünde doğmuşum, fakat asıl doğumum 1946’dır. İşte o zaman ki kör katiplerin azizliğine uğramışızdır. İlkokulu Sütlüce’de Dar Evi eski ismi, Darevi olan okulda bitirdik. Orta ve liseyi Bingöl Lisesi’nde tamamladık. Açık öğretim ön lisansı Eskişehir Fakültesinde 1988’de tamamladım. 4 çocuk babasıyım; 3 erkek, bir kızdır. 1996’da 26 yıllık öğretmenlik görevimi tamamlayıp emekli oldum.

Yazları; geldiğinizde gördünüz, köyümde lençperlikle mücadelemi sürdürüyorum. Çünkü başka tutunacak dalım olmadığı için çalışmalarımızı toprakla barışık bir şekilde meyvecilik daha değişik çalışmalarla köyümüzde komşularımızla birlikte bunu ifa etmeye çalışıyoruz. Ayrıyeten kışın da Bingöl’deyim. Fakat fazla Bingöl’de kalışım olmuyor. Çalışmalarımdan ötürü ekseriyet İstanbul’da, büyük metropollerde, sizlerle birlikte mücadelemizi sürdürmeye çalışıyoruz.

Efendim ne güzel uğraşlar; şimdi köy yaşamı var, Bingöl gibi gidip gördük çok da güzel bir kent, orayla bağlantınız var. İzmir, İstanbul’la bağlantılarınız var.  Sizin gibi bu yola sevdalı, o yöreden, dinliyorsa Hazır Ali Beyazyıldırım’a da çok selam gönderelim, o da buralara gelecekmiş, onu da bekliyoruz.

Tüm Bingöllülere yine geçmiş olsun ve selamlarımızı göndeririz güzel kentimize.

Evet kent çok güzel sevgili dinleyenler Bingöl gerçekten de çok güzel bir ilimiz, şirin bir ilimiz, köyleri gibi merkezi de güzel yani yerleşim alana itibariyle, binaları itibariyle çok güzel, sorunları çok ama güzel bir ilimiz Bingöl. Hele de ilçeleri o dağları, köyleri çok güzel.

Şimdi tabi bir öğretmensiniz; binlerce öğrenci yetiştirdiniz, ocak zadesiniz, dedesiniz taliplerle yoğun bağınız var bir de tabi yoğun bir inanç gözesinden geliyorsunuz.

Ben Doğu Anadolu’da onu gördüm yani Erzincan, Erzurum, Tunceli, Bingöl, Muş Varto burada inançlar, ziyaretler yönünden çok büyük bir yoğunlaşma var, evliyalar var, ziyaretler var. Bunu o kadar derinde hissediyorsunuz ki işte ben sizin köye geldiğimde onu hep beraber yaşadık. İşte insanlar geliyor, her taraftan o ziyaretlere Anadolu’nun birçok yerinden.

Bu atmosferlerde büyümek tabi ki başka bir kimlik kazandırıyor insana normal kimliğinin ötesinde. Siz de bunlardan çok etkilendiniz sanırım?

Tabi şimdi bölge olarak Karir bölgesi olarak biliniyor. Karir bölgesinde Şeker Baba, Karir Baba, Bandır Baba ve Geyik Baba, baba unvanıyla bilinen ziyaretlerimizdir. Bunun dışında tabi diğer ziyaretlerimiz de vardır, çoğunluktadır. Diyebilirim ki, Karir bölgesi bir evliya yatağıdır. İnsanlar yalnız Bingöl’den değil, Türkiye’nin her tarafından Avrupa’dan, dertleri olanlar mutlaka yazın ziyarete geliyorlar tabi kışın bu imkanlar olmadığı için uzak kalırlar. Biz de kışın uzak kalıyoruz bu son yıllarda ama yine dolaşmaya çalışıyoruz.

Şimdi yöremiz geçmişi itibariyle 1926’dan itibaren eğitim ve öğretimle barışık bir yöredir. Şimdi yaptığım araştırmalarda cumhuriyet döneminde, öncesini bir tarafa bırakalım, Şıhı’da 1920’lerde okul açılıyor. 1926’da Darevi köyünde 8 köyün öğrencileri Sütlüce’ye gelmek üzere en az 10-15 km. yol yürüyerek  okula koşuyorlar. 1945-46’larda Kığı tarihinde ki kayıtlara bakılınca Karir de öğrenci mevcudu 145 kişi. Ve Kığı’nın on okulu varmış üçüncü sırada gelen Karir bölgesidir.

Bunun dışında Kiğı’nın kültürel yapısı bugün herkes tarafından bilinir. Bu ben zaman zaman söyleşilerimde veya şiirlerimde Kiğı’yı doğal güzellikleriyle de ortaya koymaya çalışıyorum. Bingöl kültüründen bahsedildiği zaman Bingöl kültürü Kiğı’da görülmektedir. Yani Kiğı’yla ölçülür deniliyor. İşte o günden itibaren 1926’lardan 1942’lere kadar yöre halkı kendi köy odalarını eğitim öğretimi sürdürmüşlerdir.

1942’lerden imece usulüyle bir okul inşa ediliyor 1956’lara kadar. Biz de o okulun son dönemlerini gördük, çocuktuk gider gelirdik fakat öğrenci değildik. 1956 devletin yapmış olduğu o sizin gördüğünüz okul inşa edildi. Ne yazık ki terör belasından harabe edildi, dağıtıldı. Şu anda kısaca keselim işte Darevi’nde can dostlarımızın bir okul tamir edildi eğitim ve öğretime tekrar dönüştürüldü ve beş yıllık masrafları kendilerine ait olmak üzere burada gururla söylemek istiyorum çok değerli kurucular vardı. O kurucular bunu yaptılar, kitaplarımda zaten yer vermişimdir onlara.

Eskiden olduğu gibi Karir’in diğer öğrencileri diğer köylerinde ki öğrenciler bugün yine Sütlüceye gelmektedirler. 1930’lu 1940’lı yaşanan bugün yaşanmaktadır bu da bizim için tabi ki büyük üzüntü büyük elem, büyük bir sıkıntı yaşatır.

İnşallah dilerim ki, Türkiye’de bugün ilk öğretim Yibo olarak bilinen okulların bir gün Karir bölgesinde de aynı görevi, aynı şekilde vatandaşı kucaklamak şartıyla, orası da Türkiye’nin bir bölgesidir, orada ki insanlarda Türk vatandaşıdır, bunlara da bu imkanlar sağlanır.

Bizim de dileğimiz o tabi ama tabi şey olarak değil bizim inancımız da vardır Hıdırellez günlerindeyiz, Hızır olarak gelirler, tabi ki can alıcı Azrail olarak gelmez orada ki müteahhitler, toplumumuza halkımızın tek isteği bu. Tabi siz Bingöllü olduğunuz için o konuları en iyi siz biliyorsunuz.

Fakat bu Dedeler Babalar Meclisi programında dedelik kurumuyla ilgili, Bektaşi babalarıyla ilgili ve dedeler, babalar birliğiyle ilgili sohbet ediyoruz. Yarın bu konulara daha fazla ağırlık vereceğiz.

Fakat ben sizin yayınlanmış üç kitabınızı gördüğüm için bu inanç kökeninden gelen bir insan yani Hasan Sevin’i tanımak, tanıtmak istiyorum.

Demek ki bir ocakzade olarak bu kimliğini korumakla birlikte, bu kimliğini bir kenara bırakmamakla birlikte, cemini, sazını, sözünü bir kenara bırakmamakla, dedelik kurumunu ayakta tutmayı bir kenara bırakmamakla birlikte eserler de kaleme alınabiliyor. Bingöl dağlarının eteğinde okuduğu eserlerden yararlanarak, düşünerek duygularını kaleme dökebiliyor.

Yani bugün esas üzerinde durmak istediğim nokta bu ozanlık, yazarlık yönünüz.

Anadolu’muzda tabi çok değerli bilimsel araştırmalarıyla öncü olan yazarlar, tarihçiler var. Tabi sapla samanı da birbirine karıştırmamak lazım her kitap yazan yazar olamaz yani kitap yayınlanmış olabilir ama kişinin yazar olabilmesi kolay değildir. O yüzden bunu hatırlatmak gerekir, her kitabı olan yazar demek değildir, onun kitabı vardır ama yazar olma ayrıcalığına herkes kavuşamaz. Kimse kusura bakmasın.

Okuyucunun takdirine bağlıdır.

Çünkü tamam yazıyor yazar oluyor yok öyle şey. Haber yapıyor, yorum yapıyor, söyleşi yapıyor gazeteci oluyor. Nerede o bolluk efendim. Yani öyle gazeteci olmak, yazar olmak, ozan olmak, dede olmak kolay mı? Tamam Türkiye bir şov çağı yaşıyor çok güzel tartışma programları olduğu halde hemen kanalı kıvırıyorlar öbür şov programlarına radyolarda aynı şekilde bir tartışma, bir araştırma konusu var ilginç bir konu var dinleyenler bizim başımızın tacı Cem Radyo dinleyenleri için demiyorum. Zaten onlar bizim programımızı hiç kaçırmıyorlar, dinliyorlar, bunu biliyoruz.

Ama bakıyoruz ilgili, ilgisiz konularda kulak kabartırken ülkenin gerçekleri, insana ait gerçekler dile gelirken kaçış var.

O yüzden ben sizin Yaşam Yolunda Gönül Sesi isimli eseriniz, daha önce Yaşamın Verdikleri Şiirlerde ismiyle yayınlanmıştı, Can Yayınları’ndan çıkmıştı. Bu eserinizde de çok şiirleriniz var. Yeni çıkan iki eseriniz; Yaşam Yolunda Gönül Sesi ve 2000 Yılında Ehlibeyt Gerçeği ve Alevilik isimli iki yeni eseriniz var.

Şiirlerinizi okudum, kitabınıza baktım gerçekten emek vermişsiniz, gerçekten bir güzellik yaratmışsınız.

Sayın hocam, şiirden girdik, şiirden konuşalım. Nasıl başladı bu ilgi, hangi yaşlarda başladı bu sevda, ne zaman döküldü ilk kez şiirler kalemden deftere?

Evet şimdi zaman zaman şöyle diyorum, dünya bir okul yaşam bir sınavdır. Şimdi sınavı kazanabilmek için verilen ödevin veyahutta yapılması gerekenlerin zamanında yapılması gerekir. Şimdi öğretmenlik süreci içerisinde, çalıştığım süreç içerisinde bol bol okurdum, okumayı çok severdim.

Tabi insan kendi kültürünün büyüklüğünü pek fazla bilmez bu belli bir süre alır. İşte kültür olunca bu sefer taşmaya başlar, dışarıya bir şeyler vermen gerekir.

Tabi emekli olunca bir sıkıntı yaşadım uzun süre zevkle yapmış olduğum mesleği bıraktığım için. Okulun önünden geçemiyordum, televizyonda izleyemiyordum öğrencileri. Ne yapmam gerekir, bir şeyler yazmam gerekir, diye düşündüm.

Tabi o zamana kadar olan birikimimiz yavaş yavaş bizim de hiç fark etmediğimiz şekilde kendini göstermeye başladı. 18 Mart 1996’da Yaşamın Verdikleri Şiirler adlı kitabımda Kutsal Mesleğim Öğretmenlik şiirini yazmıştım. Daha önce de işte bazı sıkıntıları yaşayınca veyahutta özlemleri ifade etmek isteyince şiirleri yazıyordum ama beş on şiirim vardı.

Kutsal Mesleğim Öğretmenlik şiirini yazınca okuldaki arkadaşlarıma okudum baktım kimi arkadaşlar çok üzüldüler. İşte Sayın hocam siz şimdiye kadar bunu fark ettirmemiştiniz böyle bir durumunuz varsa neden söylemediniz? Ben de farkında değilim, dedim. Yani bugün bu gece fark ettim kendimi.

Bir de Alevilik konusunda yıllardır bizim çektiklerimizden dolayı sürekli araştırıyordum, not alıyordum. Tabi birinci kitabı eğer 356 şiirle yazmasaydım 5-6 kitap yazmam gerekirdi. Fakat bir kitap da söylemek istediklerimi bir şiiri yerleştirmeye çalıştım. Zaten şairlik veyahutta ozanlık halkın dilidir, halkın dert ortağıdır. Yaşadıklarını mutlaka kalemle, sözlerle ifade etmeye çalışır.

İşte 1996’dan sonra bu hareket başlayınca günde üç beş veyahutta bir şiirle şiirler birikmeye başladı. Bu seferde kitap yapma arzusu duydum.

Fakat yazmak kitap basıma girmeyene kadar çok kolaydır. İşte basım hareketi başladıktan sonra sıkıntılar başlıyor ve aynı zamanda da çok yoruluyoruz, çok eziyet cefa çekiyoruz.

Evet ozanın, yazarın, şairin büyük bir sıkıntısıdır ürettiklerini kamuoyuna sunabilmek, okuruyla buluşturabilmek. Onları yakınen biliyoruz, biz de yaşıyoruz. Kolay değil kitap hazırlamak kitap yazmak. Evet bir şiirinizle devam edeceğiz kısa bir reklam aramız var ama.

Rahmetli Hüdai’nin de buna benzer bir şiiri var.

NE ERKANA DOKUN NE HAKK’I İNCİT

Gönül süremezsin gerçek yolunu

Ne erkana dokun ne Hakk’ı incit

Eğer çekemezsen yolun yükünü

Ne zalime dokun ne talibi incit

Sadık bir dost isen gerçeği söyle

Gözü talip için güzellik söyle

Ehlibeyt yoluna girmesin hile

Ne gönül kır ne Ehlibeyt’i incit

Benden haber olsun o güzel şaha

Gerçek kullar için kalmadı saha

Himmet edip yardım etsin bir daha

Ne talibi kır ne erkanı incit

Hasan boynu bükük duruyor dara

Gerçeği sevenin bahtı hep kara

Hakikat sönünce alıyor yara

Ne tenaya dokun ne teli incit.

Evet yaşadığımız sıkıntıları ne de güzel özetlemişsiniz bu şiirde. Yaşam Yolunda Gönül Sesi isimli kitapta buna benzer daha onlarca, yüzlerce şiir var.

Sevgili dostlar; Dedeler Babalar Meclisi programımız devam ediyor. Sevgili hocamız, yazarımız Hasan Sevin’le birlikteliğimiz saat başına kadar sürecek.

Sayın hocam gerçekten de çok güzel şiirleriniz var yarın da bir kaçını daha okuyacağız programımız el verdiği sürece. Tabi farklı konularda şiirleriniz var, yaşamın her alanıyla ilgili şiirleriniz var, Ehlibeyt yoluyla ilgili nefes tarzında da şiirleriniz var.

Gerçekten nasıl bir duygudur, nasıl dile geliyor? Yani bir şiir yazmak ayrı bir sanat, ayrı bir meziyet, ayrı bir ustalık?

Şimdi şiire sevda dersek daha uygun olur. Tabi sevdanın oluşabilmesi için bir alt yapıya ihtiyaç vardır. Bugün yaşam boyunca insanların çektikleri tabi nedense hep bir ezen var, bir ezilen vardır. Gönlü pak, ruhu pak olan insanlar bu hareket karşısında bir hakemlik görevini yapmak için kaleme sarılırlar. Yani gönüllerde yatan güzelliklerin, isteklerin, arzuların bir ifadesi olur şiir, yaşamın bir parçası olur, halkın bir derdi, halkın çektikleri ve bunun içerisinde tabi mahiyette üzgün yazdıran şiirlerimiz de vardır. Yaşamda kazanılan harekette şairler için konular oluşur, konular oluştukça şair bir sıkıntı yaşamaz.

Şair için ilk mısra çok önemlidir, ilk mısra yazıldıktan sonra şiirin sonu çok kolay geliyor. Onun için biz geçmişte güzellikler içerisinde yani açlık, sefalet olmasına rağmen kendi köyümüzde, bölgemizde bugünkü halen de görülmemiş belki izi de kalmamış bir güzellikle yaşadık.

Bu güzellikler karşısında son dönemlerde her şey değişti biz de sermaye o gün insandı. Sonradan son yıllarda işte serbest pazarda sermaye mal, para, pula dönüşünce biz sermayemizi kaybettik. Sermayemizi kaybedince bunu ancak teselli olmak için şiirlerimizde ilaç bulduk, şiirlerimizde teselli olmak için yazmaya çalıştım. Arkadaşım bir gün sordu dedi ki, sayın hocam siz neden yazıyorsunuz, niçin yazıyorsunuz, dedi. Dedim, deli olmamak için yazıyorum, eğer bu şiirleri yazmasaydım mutlaka ben de şimdi bir akıl hastanesinde yatacaktım. Çünkü sabır diyoruz, sabır ve metanet belli bir yere kadardır ama çektiğim sıkıntıları kağıda döktükten sonra içim boşalıyor ve şair rahat etmiş oluyor. Çünkü bunu diğer can dostlarla aynı sıkıntıları yaşayan insanlarda paylaştığı için kendisi kendine düşen görevi ifa etmiş olur,  yapmış olur.

Hem sorunları sıkıntıları dile getiriyorsunuz rahatlıyorsunuz, hem de yine de bir umut kapısı açıyorsunuz, yazdıklarınızla.

SUSAN HOROZ ÖTER BİR GÜN

Hava sisli baca tütmez

Komşu evden eve gitmez

Çöplük yerde horoz ötmez

Susan horoz öter bir gün

Mevsim karı ani yağar

Darda kalan günü sayar

Zaman gelse güneş doğar

Yağan karlar erir bir gün

Kaygan yolda buzlar vardı

Yüklü araç yolda kaldı

Geliş gidiş zaman aldı

Kaygan yollar kurur bir gün

Hasan darlık kötü haldır

Sağın solun buzlu kardır

Yine hava her gün yardır

Kötü günler geçer bir gün.

Şimdi tabi buradaki sesleneşi herkes anlıyor; sadece karlı dağlar, kar- buz değil anlatılan. İnsanın ruhunun içindeki sıkıntılarda var, darlık var, yokluk var, yoksulluk var. Horozun ötmesi de bir müjde, müjde bekliyorsunuz. Yani yazla birlikte bir genişliğe çıkma var ama sıkıntının arkasında bir de bolluk var, umut var, yani Hızır var.

Hızır’a siz doğu da daha çok önem veriyorsunuz değil mi biz?

Tabi Hızır dar gün dostudur. Biz şimdi şiirlerimizde keşke açık yazabilseydim. Ama açık yazsaydım ertesi gün mutlaka kelepçe vurulacaktı. Orada buzlu kar, kaygan yol, horoz ondan sonra darlık, bunlar bazı şeyleri ifade etmektedir. İşte biz güzelliklerimizi kaybettiğimiz için ancak bu şekilde kapalı okuyup da anlamaya çalışan dostlarımıza bir şey vermeye çalıştık. Dilerim ki anlayacaktır bir gün.

Diyarı gurbette perişan oldum

Simsiyah saçlarım aklarla doldu

Umut beklerken güllerim soldu

Hangi kalem yazsa zalimsin gurbet

Güzel dostluk orada yok olup gitti

Para olan yerde insanlık bitti

Namerdin pas tutan yüzün öptü

Hangi eller yazsa zalimsin gurbet

Sana varan insan arslan kesildi

Yiğit para buldu yolu şaşırdı

Helal haram derken halktan aşırdı

Hangi kitap yazsa zalimsin gurbet

Hasan zalim gurbet yaramaz oldu

İnsanı kamilin kalbini yordu

Gariban insanı kötü hal sordu

Hangi insan yazsa zalimsin gurbet

İşte gurbet ve zalimlik köyümüzü kaybettikten sonra bölgemizi kaybettikten sonra tabi toplu olarak dağıldık, o bizim için bir gurbettir. İşte bizde her geliş gidişimizde bir yarayı alıyoruz. O eski güzelliklerimizden şimdi iz kalmadı ve bunlarda büyük bir kayıptır. Bir toplum kendi kültürünü gelenek göreneklerini örf ve adetlerini kaybederse benden yani bana en büyük kayıp odur. Sermayeler bulunur fakat bu güzellikler bulunması çok zor olur onun için o sıkıntıyı yaşıyoruz.

Şimdi son olarak sizin bir şiiriniz var  (beni de anlatan) tabi okuyacağız…